Czy wiedzieliście, że Kambodża ma w swojej gastronomicznej ofercie tarantulę? Smażony pająk jest kulinarną ciekawostką, którą spotkać można w knajpach w Phnom Penh, na bazarach i w słynnym miasteczku Skuon. Nie jest to specjał dostępny powszechnie, gdyż ma on on jedynie wąską grupę zagranicznych sympatyków. Niemniej stanowi ciekawy element poznawczej układanki khmerskiej kuchni.
Jedna z teorii głosi, że pająki zaczęto jeść w Kambodży w czasie brutalnych rządów Czerwonych Khmerów, kiedy jedzenie było rzadkie, a głód powszechny. Niektórzy jednak podważają tę wersję, twierdząc, że jest jedynie usprawiedliwieniem komercjalizacji krajowej turystyki. W tym wpisie zabiorę Was do centrum Phnom Penh na pajęczy poczęstunek. Jak smakuje smażony pająk? Czy to bezpieczne? Gdzie znajduje się stolica smażonych pająków w Kambodży? Serdecznie zapraszam do lektury.
Najważniejsze rozdziały relacji
Smażony pająk królem miasteczka Skuon
W stolicy dystryktu Cheung Prey w prowincji Kampong Cham znajdziecie prawdziwe królestwo smażonego pająka. Miasteczko Skuon, nazywane również Spiderville, ściąga na okoliczny targ pajęczaków zagranicznych turystów. Market ten słynie z pajęczych przekąsek, na wystawionych tacach piętrzą się smażone tarantule wielkości ludzkiej dłoni. W różnych formatach i wariantach przyprawienia. Lokalna społeczność świetnie wykorzystała pająka do promocji miasta. Pająk, który w Kambodży jest równie powszechny jak niektóre gryzonie w Polsce, daje biednym Khmerom z prowincji zysk z turystyki.
Przydrożna przekąska stworzona dla masowego turysty?
W sieci natrafiłem na ciekawy artykuł Phila Leesa z bloga Intrepidtravel.com. Autor w artykule poświęconym pająkom twierdzi, że moda na smażonego pająka nastała wraz z rozwojem międzynarodowej turystyki. Jego zdaniem smażony tarantula został stworzony pod zagranicznych turystów, a sami Khmerzy wcześniej nie traktowali go za smaczną przekąskę, co więcej nigdy się nim nie zajadali. Czy zatem handel pająkami zrodził się wraz z nadejście masowej turystyki? Niekoniecznie. Mieszkańcy Skuon wykorzystywali ptaszniki kambodżańskie już kilka pokoleń wcześniej do produkcji tradycyjnych medykamentów na ból gardła, a także lepszą kondycję płuc i serca. Jest też wielce prawdopodobne, że świadomość konsumpcji pajęczaków wzrosła po okresie polpotyzmu, gdzie głód przybrał niesamowitą wcześniej skalę.
Zdjęcie autorstwa Matt Connolley (Matnkat)®
Ile zarabia łowca pająków?
Tropienie ptaszników wydaję się całkiem intratną profesją. Najlepsi łowcy są w stanie upolować do 200 pająków dziennie. Następnie udają się na okoliczny bazar i sprzedają tarantulę po 1000 KHR za sztukę, co jest odpowiednim +- 0,2 USD. To całkiem niezły pieniądz, jak za kilka godzin pracy dziennie. Oficjalnie średnia zarobków w Kambodży wynosi 1 175 950 KHR (290 USD), ale nie oddaje ona realiów panujących na prowincji, gdzie ludzie zarabiają o wiele mniej.
Sprzedawca narzuca swoją marżę i sprzedaję tarantulę z podobnym zyskiem np. 4055 KHR za sztukę (1 USD). Wolnorynkowa transakcja sprawia, że zarówno łowca, handlarz, jak i przyszły konsument są zadowoleni. Niestety rozrastająca się tendencja urbanizacji wsi na obszarach leśnych prowadzi do destrukcji naturalnego środowiska życia pająków. Jeśli proces ten nie zostanie w porę powstrzymany, turystyczny trend na jedzenie tarantuli może się w Kambodży skończyć.
Smażony pająk za kilkadziesiąt centów, a w stolicy za 8 USD
Wizyta na targu pająków w Skuon potwierdza również starą jak świat zasadę, że na prowincji ceny są po prostu niższe. Za smażonego tarantulę zapłacicie na lokalnym bazarku 1 USD, co i tak jest kwotą z turystyczną marżą. Dla przykładu za podobne danie w stołecznej knajpie o wyższym standardzie zapłacicie kilkadziesiąt razy więcej. W restauracji Romdeng za dwa smażone pająki i miseczkę sosu zapłaciliśmy w 2017 r. równowartość 8 USD.
Jak smakuje smażony pająk?
W odnóżach nie ma zbyt wiele jedzenia, podczas gdy głowotułów i odwłok zawierają delikatne, białe mięso[1]. Odwłok zawiera brązową substancję, na którą składają się organy wewnętrzne zwierzęcia, a także jaja oraz kał. Jedni uważają tę część potrawy za smakołyk, drudzy odradzają jej spożywania
